De weg naar binnen is niet makkelijk wanneer je angstig bent.
 
Angst is namelijk niet fijn om te voelen.
 
Angst beangstigd.
 
Dat voelen is eng.
 
En daardoor leren we al heel gauw; daar moet ik niet zijn.
 
Proberen we een andere plek in onszelf te vinden.
 
Als een soort donker bospaadje, waar je het liefs zo snel mogelijk van weg wilt lopen.
 
Waar gaan we dan naar toe?
 
Vaak naar het hoofd.
 
Daar zit het bomvol ideeën en oplossingen.
 
Het hoofd zegt; Ah joh, stel je niet zo aan, loop gewoon dat bospaadje in.
 
Of zegt; Kom, laten we iets heel anders gaan doen!
 
Die probeert oplossingen te bedenken hoe hij het bospaadje kan omzeilen.
 
Zolang het hoofd aan het woord is, voelen we niet.
 
Het probleem is dat dat bospaadje niet alleen de weg naar angst is, maar naar een prachtig gebied vol emoties.
 
Een distel van angst, een boom van blijdschap, een bloem van verwondering, een berg van verdriet, een steen van boosheid en een meertje van dankbaarheid.
 
Het is er allemaal in dat gebied vol emoties.
 
En het ervaren van dit totale palet aan emoties geeft jou verrijking in het leven.
 
Het zorgt ervoor dat je ‘voelt dat je leeft’.
 
Zolang jij dat bospaadje niet in durft te gaan, blijf je tegen de muur van angst aanlopen.
 
Daarom ben ik er voor jou, om je daar stap voor stap in te begeleiden.
 
Ik loop met jou mee het donkere bospaadje in en leid je naar een plek waar jij om je heen durft te kijken.

Waar ruimte is om je te verwonderen om al het natuurschoon om je heen en te voelen dat je leeft.

Ga je met mij mee op pad?