Over Heleen...
2016…
Ik zit thuis met een burn-out.
Ik durf niet meer alleen te zijn met mijn kinderen en niet alleen op pad. Ik voel me constant gespannen en rusteloos.
De angst heeft mijn leven in beslag genomen.
Wat hieraan vooraf ging….
Ik groeide op als boerendochter op de boerderij, samen met mijn zus en zusje.
Op school deed ik het goed, ik had vriendjes en vriendinnetjes en ook in de sport kon ik prima mee komen.
Met mij had je niet zoveel te doen. Een ‘voorbeeld-kind’ werd ik wel eens genoemd.
Ik werd ouder en ging studeren. Vrij onbezorgd allemaal en ik stond aan de vooravond van ‘het grote-mensen leven’.
Ik had wel eens last van spanningsklachten. Maar door de tijd heen had ik mijn manier gevonden om daarmee om te gaan.
Ik probeerde me vooral sterk te houden en door te gaan. Daar kwam ik een heel eind mee.
Tot die avond in de kroeg. Ik werd opeens onwel en nee, het kwam niet door de alcohol (want dat dronk ik nauwelijks, het gevoel van geen controle hebben vond ik niet zo fijn 
). Vanaf dat moment begon mijn worsteling met angst.
Ik was constant gefocused op wat ik voelde in mijn lichaam. Als ik iets klein bemerkte, ging mijn verstand daarmee aan de haal en had alle rampscenario´s al lang en breed uitgedacht. Ik vermeed bepaalde plaatsen en stond constant onder spanning. Ik deed mijn best, maar de angst ging niet weg. Mijn lichaam gaf elke keer een signaal af dat de manier waarop ik om ging met angst, niet werkt. Maar ja, als je niet weet hoe het anders kan, dan ga je gewoon door op de manier waarvan jij denkt dat die het beste werkt.
Dus ik ging door en pakte de draad weer wat op.
Ik ging voor mijn afstudeerproject van de opleiding Maatschappelijk Werk en Dienstverlening 3 maanden na Roemenië.
Ik volgde nog een opleiding Personeel & Arbeid. Ik leerde mijn man kennen en we kregen 2 prachtige zoons.
Ik functioneerde best wel ok. Maar het kostte me bergen energie….
Ik bleef me sterk houden. De dingen die ik deed, deed ik op de ‘overlevingsstand’.
Het maakte me niet zoveel uit of ik er ook nog van had genoten, ik had het ‘ in ieder geval gedaan’ .
Ondertussen ging mijn lichaam steeds sterkere signalen afgeven dat ik zo niet door kan gaan.
Ik werd op bepaalde momenten overvallen door vermoeidheid.
Angst gierde al ver voordat ik iets zou gaan doen, door mijn lichaam.
Ik piekerde me rot en voelde me vastzitten in mijn leven met angst.
Ik kon er niet meer van genieten, voelde me onzeker en beperkt.
Een jaar na de geboorte van mijn jongste zoon, toen ik (over)vermoeid was van de slapeloze nachten en mijn man ook nog eens ziek werd, gaf mijn lichaam aan dat het klaar was met al het vechten en sterk houden. Ik zat thuis met een burn-out.
Het is het de start geweest van een bijzonder persoonlijk ontwikkeltraject.
Stapje voor stapje heb ik, met hulp van professionals, geleerd hoe ik een andere relatie met mijn angst kan ontwikkelen.
Een relatie die werkt. Waarbij je niet meer vecht tegen je angst, maar er ruimte voor maakt om deze mee te nemen op je pad.
Ik zag opeens dingen om me heen, die ik nooit eerder had gezien, maar waar ik al tig keer langsheen was gekomen.
Ik durfde weer te voelen. En zo voelde ik, naast angst, ook blijdschap, dankbaarheid, verwondering, verdriet, vertrouwen, voldoening. Ik realiseerde mij hoeveel ik had gemist de afgelopen jaren. Hoe belangrijk het is om te kunnen genieten van je leven.
Ondertussen had ik een baan gevonden als medisch maatschappelijk werker. Van hieruit was ik aanwezig bij een scholingsmiddag over ‘Acceptance and Commitment Therapy’.
Hier vielen alle puzzelstukjes op zijn plek.
Mijn jarenlange worsteling met angst en het proces van omgaan hiermee, werd samengevat in een wetenschappelijk onderbouwde therapie genaamd ‘ACT’.
Het heeft me vanaf dat moment niet meer losgelaten. Ik ben er over gaan lezen, praten, heb me laten scholen tot ACT Therapeut. Het is voor mij meer dan een ‘vorm van gedragstherapie’, het is voor mij een manier van in het leven staan. Een manier van omgaan met obstakels in het algemeen die je tegenkomt in het leven.
Fast forward naar 2020….
Het jaar waarin ik heb besloten om mijn eigen ervaring en ACT te bundelen. Dit heb ik gedaan door het ontwikkelen van het LEF! Coachingsprogramma. Een programma dat is gebaseerd op een wetenschappelijk onderbouwde therapie, waarin ik mensen stap voor stap meeneem in het proces van het leren omgaan met hun angst op een manier die werkt. Waarmee ik mensen help hun innerlijke focus te versterken. Zodat ook zij weer verbinding met en vrijheid in het leven kunnen ervaren.
Ik ben super dankbaar voor alles wat ik al heb mogen leren in dit leven en de rijkdom en betekenis die ik ervaar.
Ik doe nu dingen, waarvan ik niet had gedacht dat ik ze zou doen.
Ik weet dat het leven nog meer in petto heeft voor mij (fijne maar ook moeilijke momenten) en ga dit met vertrouwen tegemoet. Ook al vind ik het ook best een beetje spannend allemaal 
